مائیم و فقـط روضۀ ارباب و دگر هیچ            چشمان پُر آب و دل بی‌تاب و دگر هیچ

چون روزنه‌ای چشم فرو بسته از عالم            وابستۀ خورشید جهـان تاب و دگر هیچ

انـدوخـتـه جـز اشـک نـداریـم بـه دنـیـا            مائیم و همین گـوهـر نایاب و دگر هیچ

انـدازۀ یک قـطره اگـر اشک فـشـانـدیم            شد کوه گنه شسته به سیلاب و دگر هیچ

راه دل مـا را بـه حـرم خـتـم نــمـودنـد            هر راه به جز این شده گرداب و دگر هیچ

چون پـرچـم سـیّـار عـزا خـانه به دوشم            چون ابر سبک بارم و بی‌خواب و دگر هیچ

در حشر چو پرسند که سرمایه چه داری            گویم که غمِ حضرت ارباب و دگر هیچ